Een nieuwe start na een hersenbloeding

Bert Voorhuijzen (nu 59 jaar) stond volop en actief in het leven toen hij tijdens een rondje op de racefiets een hersenbloeding kreeg. Het leerde hem dat het leven zoals je het kent, in één klap afgelopen kan zijn. Maar ook dat je met positief denken en wilskracht ver komt.

Het is een zonnige dag in mei 2021. Met een vriend is Bert vanaf de Meern richting Haastrecht gefietst. Via Woerden willen ze weer terugrijden. Een mooi rondje door de polder van tachtig kilometer dat ze vaker fietsen. Na zo’n zestig kilometer begint het stuur van Bert te trillen. Hij denkt dat het aan zijn fiets ligt en wil zijn vriend – die voor hem fietst – roepen. Er komt geen geluid uit. Op dat moment realiseert hij zich dat het niet aan zijn fiets ligt. Hij valt.

Wakker kussen
Twee weken ligt hij in het ziekenhuis. Slikken en praten lukt niet. Schrijven wel, dus Bert kan al gauw duidelijk maken dat met zijn cognitieve functies niets mis is. Een geluk bij een ongeluk. De twaalf weken na zijn ziekenhuisontslag staan in het teken van fysiotherapie, ergotherapie en logopedie. Hij woont en revalideert in een revalidatiecentrum in Utrecht; het centrum waar zijn vrouw Lies werkt. “Het was zwaar voor haar. Maar”, en er verschijnt een glimlach op Berts gezicht, “ze kwam me elke ochtend wakker kussen. We lunchten samen en tussendoor kwam ze kijken hoe het met me ging. Zij en de kinderen (nu 23 en 21) gingen er fantastisch mee om.”

Acceptatie
Natuurlijk werd er ook flink wat ‘afgejankt’, vertelt Bert. De superactieve echtgenoot en vader die ze kenden was ineens hulpbehoevend geworden, nog voor zijn zestigste. Maar ze zagen ook de positieve kant, want het had nog erger kunnen zijn. Bert: “Mensen die een hersenbloeding hebben gehad kunnen dikwijls niet meer praten, cognitieve functies gaan achteruit of iemands persoonlijkheid verandert. Ik ben verlamd aan mijn linkerkant en kan daardoor lastiger lopen en praten. Maar er zijn mogelijkheden en met mijn hersenen is niets mis. Naarmate er meer tijd overheen ging, lukte het om de nieuwe situatie te accepteren. Maar ik maakte me wel zorgen over de toekomst. Zou ik nog wel kunnen werken?”

Weer werken
Dat hij nu weer 2,5 dag in de week op kantoor zit, had Bert toen niet kunnen weten. “Ik vorm samen met mijn collega’s de afdeling Planning & Control bij Zorgpartners. Nu werk ik minder uren en sommige taken nemen collega’s van me over, maar ik werk nog steeds met hen in hetzelfde team. Dat maakt me trots. Het voelde niet als een drempel om weer te gaan werken, want mijn collega’s waren vanaf het begin heel betrokken. Ze kwamen langs en mijn leidinggevende gaf meteen te kennen dat hij me weer aan het werk wilde hebben. Hoe en wanneer, dat zouden we wel zien. Dat ik nu weer werk, maakt dat ik nog steeds iets kan bijdragen.”

Trotse momenten
Het valt op dat Bert vaak praat over de steun van anderen. Dat is voor hem een belangrijke verklaring dat hij nu weer zo positief in het leven staat. Maar naarmate het interview vordert, wordt ook duidelijk dat Bert veel kracht uit zichzelf heeft gehaald. In de put zitten is niets voor hem. Hij was altijd al iemand voor wie het glas halfvol was, en zijn hersenbloeding heeft hem er gelukkig niet onder gekregen. “Ik ben vooral gaan kijken naar wat ik nog wél kan. Ik denk dat die positieve inslag ervoor heeft gezorgd dat mensen graag op bezoek bleven komen, waardoor ik ook nu een rijk sociaal leven heb. Natuurlijk was het lastig accepteren dat ik niet meer zou racefietsen of skiën. Maar daar kwamen andere dingen… niet zozeer voor in de plaats, maar er werden andere dingen mogelijk.

Ik heb me ontzettend trots gevoeld toen ik mijn rijbewijs weer haalde; zelf kunnen autorijden maakt me onafhankelijk. En ik heb zo’n driewielfiets van de gemeente gekregen. Ik fiets geen tachtig kilometer meer met vrienden, maar wel een korter stuk met mijn vrouw. Dan doen we
tussendoor ergens koffie. Dat is óók mooi; daar moet je ook oog voor hebben.”

Boos
Maar: Bert kan ook flink boos worden. Want niet alles is mooi en hoewel het prachtig is dat hij weer met zijn vrouw naar Kreta en Málaga vliegt, zijn die vakanties niet wat ze geweest zijn. Daar kan hij van balen. “Vroeger speelde ik waterpolo; nu moet ik een zwemvest aan als ik het zwembad in wil. Lange stukken wandelen gaat ook niet, dus Lies duwt mijn rolstoel. Dat is een totaal andere gewaarwording; een praatje maken als je naast elkaar loopt en elkaar in de ogen kan kijken is écht anders dan wanneer je vrouw achter je loopt.” Ook thuis loopt Bert tegen uitdagingen aan. “Vroeger verdeelden wij de huishoudelijke taken. Het doet me pijn om Lies nu de zware klussen te zien doen, zoals het buitenzetten van een vuilniszak.”

Stilstaan
De levensles die dit alles hem leerde en die hij anderen wil meegeven, is dat je je bewust mag zijn van de kleine geluksmomenten. “Die vuilniszak bijvoorbeeld; hoe heerlijk als je die op eigen kracht buiten kan zetten? Als je niets mankeert, sta je daar niet vaak bij stil en dat is maar goed ook. Maar af en toe genieten van de kleine dingen en de mensen om je heen kan geen kwaad.”

Levensles

Wie levenservaring opdoet, leert levenslessen. Daarom vragen we iemand uit de doelgroep: welke levensles heeft jou gelukkiger gemaakt? Bert Voorhuijzen (59) vertelt over zijn levensles.

Dit artikel komt uit het Zorgpartners Magazine: een nieuwe start. Wil je het hele magazine lezen? Klik dan hier.​